Letni wypoczynek w czasach Polski Ludowej był czymś, co nasi ojcowie i dziadkowie wspominają z dużym rozrzewnieniem i sentymentem. Mimo że pełen był prowizorki, niewygody i braku zorganizowania, to miał jednak swój uroku. Przyjrzyjmy się wiec bliżej, jak kilkadziesiąt lat temu władze PRL organizowały wakacje polskiemu społeczeństwu.

II powstanie śląskie w zbiorowej świadomości nie wyróżnia się specjalnie w triadzie pozostałych zrywów Górnoślązaków. W pamięci Polaków jest to kolejny wyraz walki miejscowej ludności o przyłączenie ich regionu do Polski. Koneserzy kina zapewne znają także wspaniale uwiecznione te wydarzenia w filmie Kazimierza Kutza „Sól ziemi czarnej”. Dzieło to, a zwłaszcza jego niezapomniane sceny z zakrwawionymi powstańcami w białych koszulach, utrwaliło wizerunek II powstania śląskiego jako przegranego zrywu o przyłączenie Śląska do Polski. A to przecież nie jest to prawda.

Rosja bardzo często, gdy przypomina się jej brak rozliczenia zbrodni katyńskiej, wypomina Polsce tragiczny los jeńców sowieckich, podczas wojny polsko-bolszewickiej. W polskich obozach jenieckich miało wtedy zginąć ok. 20 tys. czerwonoarmistów. Tylko czy była to zbrodnia równa Katyniowi?

12 sierpnia 1920 roku w gmachu Prezydium Rady Ministrów dochodzi do spotkania premiera Wincentego Witosa z marszałkiem Józefem Piłsudskim. Komendant wręcza szefowi rządu swoją dymisję z funkcji Naczelnika Państwa i Naczelnego Wodza. Trwa wojna z bolszewikami, wróg naciera na stolicę i nagle tracimy głównodowodzącego?

19 września 1919 roku do Mińska przybywa Józef Piłsudski. Tłumy Polaków, Żydów i Białorusinów wiwatują na ulicach miasta. Uroczyste msze dziękczynne odprawiane są zarówno w kościele, jak i cerkwi prawosławnej. Wieczorem w Domu Szlacheckim dochodzi do spotkania Naczelnika z przedstawicielami społeczności polskiej, żydowskiej, muzułmańskiej i białoruskiej. Naczelny Wódz przemawiając w języku białoruskim obiecuje tej ziemi autonomię w zamian za lojalność dla wspólnej Rzeczypospolitej.

8 maja 1945 roku w momencie podpisania bezwarunkowej kapitulacji wydawać by się mogło, że to koniec III Rzeszy. Jednak wcale to nie było przesądzone. Na północy kraju jeszcze przez dwa tygodnie działał nazistowski rząd i administracja. Wiele też wskazywało na to, że alianci zaakceptują te władze.

Wspominając dziś polskich lotników z Dywizjonu 303 czujemy dumę, kiedy opiewana jest ich postawa podczas bitwy o Anglię. Coraz mniej ludzi zdaje sobie jednak sprawę z tego jak wielkie było ich poświęcenie.

„Portret młodzieńca” Rafaela Santi, „Dama z gronostajem” Leonarda Da Vinci, „Krajobraz z miłosiernym Samarytaninem” Rembrandta, „Sąd ostateczny” Hansa Memlinga. Wszystkie wymienione powyżej wspaniałe dzieła sztuki mają ze sobą coś wspólnego. Jest to fakt, że przed II wojną światową były częścią polskich zbiorów dzieł sztuki, a po jej wybuchu stały się obiektami pożądania okupujących Polskę armii.