W 2013 r. Polskę i Niemcy obiegła sensacyjna wiadomość – dziadek Angeli Merkel był Polakiem i walczył z Niemcami. Postanowiliśmy ruszyć wojennym szlakiem Ludwika Kaźmierczaka i zbadać, czy rzeczywiście tak było.

Major Jerzy Sosnowski jest najsłynniejszym oficerem polskiego wywiadu czasów międzywojennych. W Berlinie stworzył niezwykle skuteczną siatkę agentów, złożoną głównie z kobiet, która zdobywała dla niego najściślejsze tajemnice Niemiec. Po powrocie do Polski został niesłusznie oskarżony i skazany za zdradę. Czy jednak rzeczywiście niesłusznie? W biografii pana majora jest bowiem co najmniej kilka epizodów, które mogą podważać jego heroiczny życiorys.

Internowanie Józefa Piłsudskiego w twierdzy magdeburskiej uczyniło z niego męczennika sprawy narodowej. Sam zainteresowany wspominał ten czas całkiem miło, określał go nawet mianem „wczasów”. Jednak koniec jego pobytu w niewoli niemieckiej wiązał się już z szeregiem niebezpieczeństw, a także uczestnictwem w uroczystym pożegnaniu La Belle Epoque.

Po ogłoszeniu decyzji konferencji jałtańskiej mieszkańcy Lwowa nie mogli uwierzyć, że ich miasto nagle znajdzie się poza granicami Polski. Ćwierć wieku wcześniej lwowiacy przekazali obfitą daninę krwi w imię polskości tego miejsca, a teraz bez walki, z woli mocarstw gród nad Pełtwią miał przestać być polski. Czy były szanse by zmienić ten wyrok?

Ta zbrodnia wstrząsnęła Polską. Choć władza chciała zatuszować sprawę, choć zabitego maturzystę próbowano przedstawić w jak najgorszym świetle, choć za wszelką cenę zamierzano zrzucić odpowiedzialność za tę tragedię z Milicji, to ludzie i tak wiedzieli swoje. 19 maja 1983 roku kilkadziesiąt tysięcy osób szło dwie godziny w milczącym marszu żałobnym. Reżim komunistyczny obawiał się wybuchu zamieszek, ale prowadzący kondukt, niedługo też zamordowany ksiądz Jerzy Popiełuszko zaapelował o przejście w ciszy. Ta cisza była największym krzykiem sprzeciwu wobec systemu, jaki można było sobie wtedy wyobrazić. Tak żegnano Grzegorza Przemyka.

Na początku 1920 roku Polska przystąpiła do przejmowania Pomorza. Zwieńczeniem tego procesu były słynne zaślubiny z morzem dokonane przez gen. Józefa Hallera w Pucku. Jednak pierwsze zetknięcie się mieszkańców tych ziem z odrodzonym państwem polskim było nie najlepsze, a i później było niewiele lepiej.

Kiedy 18 marca 1921 roku w Rydze podpisywano traktat pokojowy między Polską a Sowietami Polacy oczekiwali, że w końcu zapanuje wyczekiwany czas spokoju. Jednak już niedługo później na wschodniej granicy znów zapachniało wojną.

W latach 1945–1947 polskie społeczeństwo było w nieustannym ruchu. Zmiany granic, zniszczenia wojenne, a także złamane życia i utrata bliskich powodowały, że miliony ludzi ruszyły na poszukiwanie nowego miejsca w świecie.