Przed każdy ważnym meczem Polacy stają się ekspertami od piłki nożnej. Zwłaszcza w trakcie mundialu wszystkie pozapiłkarskie tematy schodzą na dalszy plan. Chwała Bogu! Bo przez pewien czas w społeczeństwie nie ma podziału na PiS i AntyPiS. Są jednak inne.

Rok 1946. Na granicy bułgarsko-tureckiej zatrzymuje się pociąg, którym podróżuje zmuszona do emigracji bułgarska rodzina królewska: caryca-matka z dwójką z dzieci, w tym dziewięcioletnim, byłym już carem Symeonem. Postój na granicy przedłuża się. Nikt nie wie, dlaczego. Z przodu pociągu wybucha zamieszanie. Okazuje się, że maszynista protestuje. Nie chce być tym, który wywiezie na wygnanie bułgarskiego cara. Tak kończą się dzieje dynastii, która nie przetrwała nawet jednego stulecia.

Komunistyczny prezydent Bolesław Bierut idący obok księdza prymasa na procesji Bożego Ciała, szef Urzędu Bezpieczeństwa Stanisław Radkiewicz klękający w trakcie mszy przy Podniesieniu czy sekretarz Polskiej Partii Robotniczej Władysław Gomułka śpiewający „Boże coś Polskę” - nie, nie jest to dziwna fantazja senna, lecz realia Polski Ludowej w pierwszych latach jej funkcjonowania. Czerwona władza tuż po wojnie próbowała zachowywać pozory, że nic tak naprawdę się nie zmieniło i może nie ochoczo, aczkolwiek regularnie najwyżsi notable pojawiali się na uroczystościach kościelnych.

Józef Piłsudski i Roman Dmowski są postaciami, które nawet teraz oddziałują na polską politykę. Ich spór kładzie się cieniem na całe dzieje Polski w XX w. i stanowi jeden z fundamentalnych sporów o wizję państwa w naszej historii. Jednakże, czy prywatnie ich relacje również były tak złe?

Lata 1918-1921 kojarzą się nam przeważnie pozytywnie. Był to bowiem okres, gdy odradzała się polska państwowość po 123 latach niewoli. Nie dla wszystkich była to jednak „ta” Rzeczpospolita, o którą walczyli oni i ich przodkowie. Dla Litwinów odrodzenie Polski i powstanie nowej Litwy oznaczało konieczność dramatycznego wyboru.

Nie jest tajemnicą, że marszałek Józef Piłsudski nie cieszył się nigdy szczególną sympatią w Poznaniu i Wielkopolsce. Długo można by wymieniać zarzuty, jakie wobec niego wysuwano. Zarzucano mu m.in. nieudzielenie pomocy powstańcom wielkopolskim, zbytnie przywiązanie do Kresów Wschodnich Rzeczpospolitej, kosztem ziem zachodnich i proniemieckie nastawienie podczas I wojny światowej. Poznań był bastionem endecji, a więc ugrupowania politycznego wrogiego wobec marszałka. Najbardziej jednak nie mogli mu Wielkopolanie wybaczyć zamachu z 1926 roku, a w rezultacie obalenia legalnego rządu i objęcia niemal dyktatorskiej władzy. Duża część wojsk stacjonujących w Wielkopolsce, wyruszyła na pomoc prawowitemu rządowi, a politycy poznańscy wzywali do mobilizacji w obronie praworządności.

Co jakiś czas krążą po świecie informacje o rzekomym życiu po życiu Adolfa Hitlera. W 2011 r. grupa brytyjskich historyków podała, że wódz III Rzeszy zmarł w 1962 r. w Argentynie. W 2017 r. 128-letni (!) niemiecki imigrant w Argentynie stwierdził, że sam jest Führerem. Jednak wątek argentyński w życiorysie Adolfa Hitlera był brany na poważnie m.in. przez sowieckie służby specjalne.

Już od kilku lat politycy, wolontariusze i inne osoby biorące udział w obchodach rocznicy powstania w getcie warszawskim przypinają sobie papierowe żonkile. Te kwiaty także najczęściej są składane pod pomnikami upamiętniającymi ten heroiczny zryw. Ale właściwie dlaczego akurat żonkile?