Piłsudski starzał się w zastraszającym tempie. Marszałek coraz częściej zapadał też na różnego rodzaju schorzenia, stało się to szczególnie widoczne po zakończeniu jego kilkuletniego związku z młodszą o blisko 30 lat lekarką Eugenią Lewicką. Już wcześniej, w kwietniu 1928 roku, Piłsudski przeszedł atak apopleksji (udar). Porażenie prawej części ciała cofnęło się względnie szybko, ale chory nie odzyskał już dawnej sprawności w ręce. Obawiano się powtórzenia ataku w znacznie groźniejszej formie. „Komendant już pracować nie może – zwierzał się »Śmigły« byłemu oficerowi Pierwszej Brygady, generałowi Kordianowi Zamorskiemu – i do pracy się zmusza – dzięki swojej litewskiej naturze przejawia we wszystkim dużo (…) w stosunku zarówno do przyjaciół, jak nieprzyjaciół, a wreszcie metodzie zdążania najkrótszą i najprostszą drogą do celu przeciwstawia zawsze doktrynerski pryncypializm, męczenie tematu na wszelkie możliwe sposoby i unikanie ostatecznej decyzji i unikanie konkretnego załatwienia sprawy”.

Przed wojną bycie oficerem, a w szczególności oficerem kawalerii, wiązało się z prestiżem, szacunkiem społeczeństwa i powodzeniem u płci przeciwnej. Osiągnięcie tego statusu było okupione długą i trudną drogą, przetartą, jeśli nie na polach bitew, to przynajmniej w garnizonach i na poligonach. Znajdowali się jednak też tacy, którzy próbowali wejść na skrót do tej elity.

Był 21 kwietnia 1919 roku. Tego dnia przypadał poniedziałek wielkanocny, ale w żadnym innym zakątku odradzającej się Polski i Litwy nie świętowano tak Zmartwychwstania jak w Wilnie. Dzień wcześniej do miasta wkroczyły wojska polskie wypierając stąd bolszewików. Z kolei w drugi dzień świąt jako zwycięzca wjechał na Kasztance Józef Piłsudski.

Był dawnym oficerem armii niemieckiej, od nieco ponad miesiąca nosił mundur kapitana Wojska Polskiego, a do Poznania przyjechał na kilka dni w sprawach osobistych. Akurat, kiedy przebywał w mieście, wybuchły tu walki, które dały początek powstaniu wielkopolskiemu. Taczakowi niespodziewanie zaproponowano objęcie dowództwa nad wojskami powstańczymi, wraz z awansem na majora.

Podczas jednego z posiedzeń Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego odpowiadający w nim za rolnictwo Andrzej Witos mocno krytykował sposób przeprowadzania reformy rolnej. W pewnym momencie podeszła do niego Wanda Wasilewska i po cichu powiedziała: ciekawe jaka jest teraz pogoda w Republice Komi?

Trudno uznać 11 listopada 1918 roku za dzień, który znacząco wybija się w procesie odzyskiwania przez Polskę niepodległości. A jednak zdecydowano, że to właśnie on będzie tym najważniejszym.

On po czterdziestce, żonaty, po przejściach. Ona piętnaście lat młodsza i niedoświadczona. Nawiązują romans. On jej obiecuje, że zostawi żonę, ale sprawa ciągnie się latami. Ona dla niego rezygnuje ze wszystkiego i musi znosić wytykanie palcami przez innych, jako „ta co rozbiła rodzinę”. Zdawałoby się, że historia jak ich wiele, gdyby nie dotyczyła jednej z najważniejszych postaci w historii Polski i jego drugiej żony.

Trzy tygodnie bohaterskich walk o Lwów przeszło do legendy. W szczególności dotyczyło to młodych obrońców – Orląt, którzy z pełnym poświęceniem stanęli do obrony swego miasta. To jednak nie oni wygrali tę bitwę.