Mimo że wojnę polsko-bolszewicką Polska oficjalnie wygrała, to nawet tuż po podpisaniu traktatu pokojowego w Rydze wśród bardzo wielu Polaków pojawiło się poczucie niedosytu. Biorąc pod uwagę chociażby plany Józefa Piłsudskiego, to wynegocjowana granica wschodnia jawiła się jako coś w rodzaju nagrody pocieszenia. Co zatem poszło nie tak w trakcie tego konfliktu, skoro zwycięzca nie mógł podyktować własnych warunków pokoju?

„Przełom 1919 i 1920 roku, to był najlepszy moment na negocjacje z Rosją bolszewicką i zagwarantowanie sobie w miarę poprawnych relacji z sąsiadami” - mówi w wywiadzie dla naszej redakcji prof. Andrzej Chwalba, autor książki „Przegrane zwycięstwo”.

Sowiecka agresja na Polskę z 17 września 1939 roku nie zobowiązała Francję i Wielką Brytanię do wypowiedzenia wojny ZSRR. Gwarancje sojuszników Polski obejmowały jedynie konflikt z Niemcami. Jednak nie wykluczano, że Stalin będzie wrogiem w równym stopniu co Hitler. Pytanie brzmiało tylko: czy niemiecko-sowiecki sojusz to jednorazowa akcja przy podziale Polski, czy dłuższa współpraca?

Chociaż w większości przypadków kodeks karny II RP i III RP przewiduje kary za podobne czyny, to w realiach przedwojennej Polski pewne rodzaje przestępstw miały swoją specyfikę, której dziś raczej już nie uświadczymy.

Próbujący utrzymać swoją władzę prezydent Białorusi Aleksander Łukaszenko straszy swoich obywateli zagrożeniem rychłej polskiej inwazji. I niejako w odpowiedzi na to zapotrzebowanie redaktor naczelny czasopisma „Najwyższy Czas!” Tomasz Sommer napisał nie tak dawno w serwisie Twitter, że jest „oczywiste”, że Grodno w przypadku rozpadu Białorusi „powinno trafić do Polski”. Tylko czy jest to rzeczywiście takie oczywiste?

Polacy w kontekście przemian transformacji ustrojowej w Europie Wschodniej bardzo lubią lansować hasło: „Zaczęło się w Polsce”. Poniekąd jest to prawda. To powstały w 1980 roku Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność” dziewięć lat później jako pierwszy w Europie Wschodniej dogadywał się z władzą, by ostatecznie współtworzyć rząd z pierwszym w tej części kontynentu niekomunistycznym premierem. Ale czy gdyby „Solidarności” nie było, to nie doszłoby do obalenia komunizmu?

Letni wypoczynek w czasach Polski Ludowej był czymś, co nasi ojcowie i dziadkowie wspominają z dużym rozrzewnieniem i sentymentem. Mimo że pełen był prowizorki, niewygody i braku zorganizowania, to miał jednak swój uroku. Przyjrzyjmy się wiec bliżej, jak kilkadziesiąt lat temu władze PRL organizowały wakacje polskiemu społeczeństwu.

II powstanie śląskie w zbiorowej świadomości nie wyróżnia się specjalnie w triadzie pozostałych zrywów Górnoślązaków. W pamięci Polaków jest to kolejny wyraz walki miejscowej ludności o przyłączenie ich regionu do Polski. Koneserzy kina zapewne znają także wspaniale uwiecznione te wydarzenia w filmie Kazimierza Kutza „Sól ziemi czarnej”. Dzieło to, a zwłaszcza jego niezapomniane sceny z zakrwawionymi powstańcami w białych koszulach, utrwaliło wizerunek II powstania śląskiego jako przegranego zrywu o przyłączenie Śląska do Polski. A to przecież nie jest to prawda.