Powoli kończy się flagowy serial TVP przygotowany z okazji obchodów 100-lecia odzyskania przez Polskę niepodległości. Choć jak zapowiadał prezes Jacek Kurski, iż na „Drogi wolności” pieniędzy nie szczędzono, to trudno nie oprzeć się wrażeniu, że cały projekt po prostu się nie udał.

„W filmie epickim najważniejszym bohaterem jest czas” – jeśli weźmiemy sobie do serca te słowa Filipa Bajona, to zdecydowanie lepiej zrozumiemy jego najnowsze dzieło. „Kamerdyner”, wbrew opisowi dystrybutora, nie jest bowiem filmem o miłości, lecz przede wszystkim o mijającym czasie.

„Zimna wojna” Pawła Pawlikowskiego bez wątpienia wejdzie do historii polskiej kinematografii: znakomite zdjęcia, muzyka, reżyseria, aktorstwo, opowieść o miłości niemożliwej. Zabrakło jednak swoistej kropki nad „i”.

Sukces „Czasu Honoru” skłonił władze TVP do stworzenia kolejnego serialu, którego bazę stanowią losy polskiego podziemia. Trzeba przyznać, że sama koncepcja „Wojennych dziewczyn” jest godna pochwały. Wykonanie niestety pozostawia wiele do życzenia. Dotyczy to szczególnie pierwszych odcinków nowego sezonu. Od oglądania niektórych scen mogą boleć zęby.

Od niedawna możemy oglądać nowe odcinki dwóch popularnych polskich seriali: „O mnie się nie martw” i „W rytmie serca”. Mało kto zdaje sobie sprawę, że obydwie produkcje bazują na pochodzących aż z XIX w. obserwacjach na temat roli pewnej grupy w polskim społeczeństwie.

Steven Spielberg od pewnego czasu coraz częściej podejmuje się roli moralisty, który nie tylko chce bawić i uczyć, ale również wychowywać. Tym razem na warsztat wziął problematykę etyki dziennikarskiej. Przy użyciu niezwykle sprawnych narzędzi (Meryl Streep i Toma Hanksa) ukazał wydarzenia, które wstrząsnęły polityką amerykańską początku lat 70. i walnie przyczyniły się do ustąpienia prezydenta Richarda Nixona.

Nawet osoba, która kompletnie nie interesuje się historią, a przedmiot ten zaliczała na ściągach, nazwisko to usłyszała na pewno. Ekscentryczny premier Wielkiej Brytanii był przecież postacią, która znacząco wpłynęła na losy XX-wiecznej Europy. Każdy z widzów, który wybrał się na „Czas mroku" miał więc jakieś wyobrażenie o tym człowieku, a w fotelu kinowym usiadał z pewnym nastawieniem. Jaki obraz Churchilla zdecydował się przedstawić Joe Wrighta?

Historia prób zekranizowania przynajmniej jednej z serii powieści Marka Krajewskiego o przedwojennym wrocławskim policjancie Eberhardzie Mocku jest czymś w rodzaju niekończącej się opowieści. Początkowo mówiło się o wielkiej międzynarodowej koprodukcji, w której głównego bohatera miał zagrać Klaus Maria Brandauer lub nasz Janusz Gajos, albo Kevin Spacey (ten pan akurat raczej już za wiele sobie nie zagra, z wiadomych względów). Do reżyserii przymierzali się z kolei m.in. Filip Bajon i Agnieszka Holland. Ostatecznie pierwszym, który przeniósł Mocka na (mały) ekran okazał się Łukasz Palkowski w ramach Teatru Telewizji.