Historia prób zekranizowania przynajmniej jednej z serii powieści Marka Krajewskiego o przedwojennym wrocławskim policjancie Eberhardzie Mocku jest czymś w rodzaju niekończącej się opowieści. Początkowo mówiło się o wielkiej międzynarodowej koprodukcji, w której głównego bohatera miał zagrać Klaus Maria Brandauer lub nasz Janusz Gajos, albo Kevin Spacey (ten pan akurat raczej już za wiele sobie nie zagra, z wiadomych względów). Do reżyserii przymierzali się z kolei m.in. Filip Bajon i Agnieszka Holland. Ostatecznie pierwszym, który przeniósł Mocka na (mały) ekran okazał się Łukasz Palkowski w ramach Teatru Telewizji.

Często utyskuje się, zresztą słusznie, że polskie powstania nie są zbyt popularnym tematem podejmowanym przez filmowców. Czy ktoś np. zna film fabularny o powstaniu listopadowym? Nie, bo nigdy nie powstał. Jeszcze kilka lat temu narzekano na brak współczesnej produkcji o powstaniu warszawskim, choć o tym zrywie powstało akurat najwięcej filmów i seriali. W przypadku powstania styczniowego, jak na polskie standardy, również nie jest najgorzej. Jednak ostatni film, który opowiada o tych wydarzeniach robi to w dość przewrotny sposób.

Błędy wielkości Doliny Chochołowskiej w Tatrach, słabe aktorstwo, beznadziejne dialogi, fatalna scenografia i źle dobrane plenery – nad „Koroną królów” można się pastwić i pastwić, ale kierownictwo TVP i twórcy serialu powinni mieć powody do zadowolenia: swoje cele osiągnęli w 100 proc.

Z okazji 150. rocznicy urodzin Józefa Piłsudskiego Telewizja Polska wyemitowała w ramach Teatru Telewizji sztukę Wojciech Tomczyka w reżyserii Krzysztofa Langa pt. „Marszałek”. Wiele tu odniesień do współczesnej sytuacji politycznej niemal żywcem wyjętych z „Ucha Prezesa, a także sporo faktów o Piłsudskim, lecz bardzo mało samego Piłsudskiego.

„Krytponim HHhH” prawdopodobnie nie stanie się bestsellerem w polskich kinach. Musi bowiem konkurować z takimi arcydziełami, jak chociażby „Listy do M 3”. Jednak każdy, kto zdecyduje się udać do niezatłoczonej sali kinowej na film w reżyserii Cedrica Jmienez’a będzie miał poczucie dobrze wydanych kilkunastu złotych. Oczywiście, twórcy filmu nie uniknęli kilku rażących błędów, lecz całościowo film zasługuje na uznanie.

Może się wydawać, że wojna polsko-bolszewicka to wymarzony materiał na znakomity film. Nie dość, że jest to zwycięskie dla nas starcie to jeszcze z jaką dramaturgią! Wojna z wrogą ideologią i odwiecznym przeciwnikiem na dalekich kresach Rzeczpospolitej. Potem wyprawa na Kijów, chwilę triumfu, które zamieniają się w goryczy porażki, a na końcu wielkie zwycięstwo, ratujące Europę i świat od zagłady. Szkoda tylko, że nikt tego dotychczas nie umiał porządnie przedstawić na ekranie.

Andrzej Konic, jeden współreżyserów nieśmiertelnej „Stawki większej niż życie”, pod koniec lat 80. wrócił do tematyki szpiegowskiej. Nowa produkcja znacznie się jednak różniła od wielkiego poprzednika.

„Spaleni słońcem” w reżyserii Nikity Michałkowa mogą śmiało stawać w szranki o miano jednego z najlepszych filmów w historii kinematografii. W tym z pozoru idyllicznym obrazie zostajemy porażeni rozmiarem zbrodniczości system komunistycznego. Choć przez niemal cały film nie ma tu ani krwi, ani tortur to jednak, to co się dzieje na ekranie staje się dla widzów trudne do przełknięcia.