Na pierwszy rzut oka powyższe zdanie może wydawać się kuriozalne, ale to pozory. Wedle oficjalnej wersji 18 marca 1596 roku król Zygmunt III Waza zdecydował o przeniesieniu stolicy Polski z Krakowa do Warszawy. W rzeczywistości stolica Mazowsza nigdy nie stała się stolicą Polski, istniejącej od czasów Mieszka, ale jeszcze zanim przeniósł się tam król ze swoim dworem, to Warszawa została stolicą Rzeczypospolitej.

Niewiele osób zapewne zdaje sobie sprawę, że Szwecja w pewnym momencie dziejowym była nie tylko jednym z najpotężniejszych państw w Europie, ale również mocarstwem, którego istnienie miało duży wpływ na dzieje świata. To właśnie ona grała pierwsze skrzypce w północno-wschodniej części Starego Kontynentu w siedemnastym wieku. Szwecję jednak różniło bardzo wiele od innych potęg epoki nowożytnej – nie posiadała ona rozległych terytoriów jak Rosja ani nie była tak bogata jak Hiszpania. Tak naprawdę był to kraj biedny – w latach trzydziestych XVII w. Królestwo Szwecji zamieszkiwało 2,5 miliona ludzi, z czego 1,5 miliona stanowili etniczni Szwedzi, reszta pochodziła z terytoriów nieszwedzkich takich, jak Finlandia czy Inflanty. Dla porównania, w Rzeczypospolitej mieszkało w tym samym czasie około 11 milionów ludzi. Za stworzenie potęgi szwedzkiej nie było zatem odpowiedzialne jej położenie czy bogactwa, lecz grono genialnych władców, którzy poprowadzili swój kraj do wielkości.

Potop szwedzki z lat 1655-1660 był jednym z największych kataklizmów w historii Polski. Straty, jakie spowodował można chyba porównywać jedynie ze skutkami II wojny światowej. Szwedzcy najeźdźcy jednak nie tylko niszczyli, ale też grabili, pozbawiając nas wielu narodowych skarbów.

Helena Kowalik – dziennikarka i autorka kilkunastu książek – stworzyła zbiór reportaży o głośnych procesach II Rzeczpospolitej. Lata 20. i 30. widziane przez pryzmat sali sądowej wiele tracą ze swojego uroku. - Po lekturze ówczesnych gazet zobaczyłam, że ta Najjaśniejsza jest bez blasku – mówi w wywiadzie dla naszej redakcji autorka książki „Słynne procesy II Rzeczypospolitej”.

W październiku 1938 roku ambasador Polski we Francji Juliusz Łukasiewicz wydał broszurę pod znamienny tytułem „Polska jest mocarstwem”, w której znalazły się takie oto słowa: „Świadoma wysiłków, którym zawdzięcza swą wielkość i siłę, Polska jest mocarstwem, stanowiącym kamień węgielny dzisiejszej struktury wschodniej i środkowej Europy. Była ona i jest czynnym współtwórcą tej jedynej, sprawiedliwej i zapewniającej narodom lepszą przyszłość struktury politycznej. W konsekwencji losy współczesnej Europy zależą od polityki Polski w mniejszym stopniu niż od polityki innych mocarstw”.

W sierpniu 1920 roku wiceminister spraw wojskowych, generał Kazimierz Sosnkowski, przekonany o kolaborowaniu żołnierzy narodowości żydowskiej z bolszewikami, kazał wycofać ich z frontu do specjalnego obozu pod Jabłonną. W „Falandze” napisano: „Obóz koncentracyjny dla Żydów był dobrym wynalazkiem. Element żydowski jest w wojsku szkodliwy jako siejący panikę, wprowadzający demoralizację, składa się ze zdrajców, szpiegów i dezerterów”. Właśnie do takiego obozu trafił ochotnik, student Klotz. W ręku miał zaklejoną kopertę od dowództwa.

Roman Dmowski doczekał się już ronda, pomnika, a za niedługo, na spółkę z Ignacym Janem Paderewskim, będzie patronował Instytutowi Myśli Narodowej. Mimo coraz bardziej widocznych form kultu, przywódca Narodowej Demokracji wciąż wzbudza kontrowersje. Co zatem tak oburza w tej postaci?

Widoczny powyżej cytat pieczętuje rozkaz wysyłania dwóch brytyjskich żołnierzy na samobójczą misję za linię wroga. Tak zaczyna się fabuła najnowszego filmu Sama Mendesa „1917”. Jeżeli ta recenzja zamknąć by się musiała w jednym zdaniu, to napisałbym, że jest to: najbardziej imponujący, przejmujący i trzymający w napięciu film wojenny od czasów „Szeregowca Ryana”. Każdy kto pragnie poznać jednak więcej szczegółów na temat „1917” niech czyta dalej.