Sulejówek to nazwa urokliwego miasta pod Warszawą. Dzięki jednemu z jego mieszkańców „Sulejówek” to też dziś synonim politycznej emerytury, wycofania z wielkiej polityki na rzecz sielskiego życia. Taka interpretacja to zasługa oczywiście Józefa Piłsudskiego, który w latach 1923-1926 nie pełniąc żadnych wysokich urzędów państwowych żył sobie spokojnie w dworku Milusin w Sulejówku. Historia tego okresu życia Marszałka może być (i pewnie jest) inspiracją dla niejednego obecnie wyoutowanego polityka, gdyż tak naprawdę w Sulejówku Piłsudski spędził bardziej upolityczniony urlop niż polityczną emeryturę.

Wielu spośród XIX-wiecznych polskich działaczy niepodległościowych wierzyło, iż dla sprawy polskiej ważna jest nie tylko interwencja rozgrywających europejską polityką mocarstw, ale także poparcie zagranicznych rewolucjonistów, demokratów, innych narodów walczących o swoją niepodległość, wolność czy zjednoczenie. Zwłaszcza patrioci związani z lewicą kładli nacisk na braterstwo ludów wojujących ,,za naszą i waszą wolność" i to właśnie w europejskich liberałach upatrywali się głównego wsparcia dla swoich dążeń. Tego rodzaju sojuszników Polacy szukali zarówno wśród uczestników Wiosny Ludów, ojców włoskiego Risorgimento, bonapartystów, paryskich komunardów, opozycji i opinii społecznej z państw Europy Zachodniej, jak i w ludziach szeroko pojętego Wschodu – rewolucjonistach rosyjskich, bojownikach o wolność Kaukazu, muzułmanach, innych Słowianach i mieszkańcach Europy Środkowo-Wschodniej, w tym tworzących swoją nowoczesną tożsamość narodach dawnej Rzeczypospolitej. Ziemie te miały dla Polaków niebagatelne znaczenie – dziś rzadko pamięta się jednak o relacjach Polska-Wschód w kontekście niepodległościowych dążeń. Warto zatem zastanowić się, jak widziano Polaków nad Dnieprem, Wołgą, na Kaukazie czy nad Bosforem.

Przez wieki Imperium Osmańskie było dla Rzeczpospolitej jednym z głównych zagrożeń. Po latach wojen w końcu państwo polsko-litewskie odniosło triumf nad Turcją, jednak ten sukces obrócił się przeciwko niemu. Polska zadała Wysokiej Porcie na tyle istotne ciosy, że upadek Rzeczpospolitej zbiegł się z degradacją międzynarodowego znaczenia państwa otomańskiego. Jak Polska wpłynęła na dzieje Turcji?

Bitwa o Kijów rozegrana od 24 lutego do 2 kwietnia 2022 roku była jak dotąd najważniejszą bitwą naszego kontynentu w tym stuleciu. W niej ważyły się losy nie tylko Ukrainy, ale całego regionu tej części Europy. Jak to się stało, że druga armia świata, za którą uchodzi armia rosyjska nie zdołała pokonać wojska ukraińskiego? I co z tym wszystkim ma wspólnego hetman Sobieski?

Targowica dziś uchodzi za synonim zdrady, jednak twórcy konfederacji targowickiej: Stanisław Szczęsny Potocki, Seweryn Rzewuski, Franciszek Ksawery Branicki i Szymon Kossakowski uważali się za patriotów i obrońców ojczyzny. Według nich, że wprowadzona w 1791 roku Konstytucja 3 Maja jest dla Rzeczpospolitej nową niewolą, z której może wyzwolić tylko… caryca Katarzyna. Jakie były motywacje, sukcesy i błędy największych zdrajców w dziejach Rzeczpospolitej?

Panowanie Henryka Walezego zazwyczaj kojarzy się z dwoma rzeczami: jego ucieczką do Francji i artykułami henrykowskimi. To drugie okazały się dużo trwalsze niż władza króla, od którego pochodziła ich nazwa. Stanowiły one podstawę ustroju Rzeczypospolitej niemal aż do jej upadku. I warto może w tym kontekście się zastanowić, czy nie była to pierwsza konstytucja na świecie?

Proces tworzenia się nowoczesnego narodu polskiego rozpoczął się już pod koniec XVIII wieku. Jednak na realizację tego projektu trzeba było czekać bardzo długo. Dzięki pracy prawicowych i lewicowych inteligentów udało się rozszerzyć idee narodową na niższe warstwy społeczne, ale to dopiero w II RP bycie Polakiem dla przeciętnego mieszkańca Polski stało się czymś naturalnym.

Po II wojnie światowej na nowym terytorium Polski działała banderowska partyzantka. Ukraińska Powstańcza Armia operowała na obszarze zamieszkałych w znacznej części przez Ukraińców południowo-wschodnich województw. Władze komunistyczne początkowo nie śpieszyły się, by zniszczyć ukraińskie podziemnie. Po śmierci generała Świerczewskiego przystąpiono do realizacji akcji „Wisła”. Jej głównym celem nadal jednak nie była walka z UPA.