Prof. Grzegorz Motyka opatrzył swoją książkę „Akcja Wisła ‘47” podtytułem „komunistyczna czystka etniczna”. U niektórych wywołało to oburzenie. Głównie z dwóch powodów. Po pierwsze, w powszechnym przekonaniu czystka etniczna łączona jest z fizyczną eksterminacją, czym masowe wywózki ludności ukraińskiej w 1947 roku nie były. Po drugie, termin czystka etniczna jest także używany w odniesieniu do masowych mordów Polaków w południowo-wschodnich województwach II RP dokonanych przez Ukraińską Powstańczą Armię. Z uwagi na fakt, że pośrednim (tak, pośrednim) celem Akcji Wisła było zniszczenie banderowskiego podziemia w Polsce, to może to budować fałszywą symetrię między rzezią wołyńską a akcją „Wisła”.

18 marca 1921 roku został zawarty traktat ryski – układ kończący wojnę polsko-bolszewicką. Mimo że wojna była dla Polski wygrana, to jej rezultaty co najmniej kontrowersyjne. Rzeczpospolita wyrzekła się wielu zdobytych ziem, zdradziła sojuszników i wyzbyła się ambicji tworzenia wielkiej federacji. Co dostała w zamian?

Przez wieki najazdy tatarskie były stałym zagrożeniem dla mieszkańców Rzeczpospolitej. Wielokrotnie zamierzano podbić niebezpieczny Chanat Krymski, jednak nigdy nie doszło do realizacji takiego planu. Wręcz przeciwnie. Tatarzy z Krymu nie raz występowali, jako sojusznicy państwa polsko-litewskiego.

Romans króla Zygmunta Augusta i Barbary Radziwiłłównej jest jedną z najpopularniejszych historii miłosnych w polskich dziejach. Jak wiadomo historia lubi się powtarzać i po trzech wiekach inna Radziwiłłówna zawróciła w głowie tym razem pruskiemu królewiczowi. Była to afera, którą żyły wszystkie państwa niemieckie. Sprawą interesowała się również Rosja. Bowiem niewinny zdawałoby się romans niósł ze sobą poważne konsekwencje polityczne w co najmniej kilku krajach.

Stwierdzenie, które polskie rodziny należą do arystokracji wcale nie jest takie proste. Wbrew pozorom, nie każda familia nosząca tytuł hrabiowski czy książęcy może zostać uznana za arystokratyczną. W przypadku naszego kraju jest to bowiem ograniczone grono kilku- kilkunastu rodów, a ich tytuły nie mają tu specjalnego znaczenia.

W 1736 roku w życiu Stanisława Leszczyńskiego po raz kolejny coś nie wyszło. W odróżnieniu od swojego pierwszego podejścia do korony polskiej z czasu wojny północnej, tym razem miał nie tylko poparcie obcego protektora, ale również mas szlacheckich, łaknących króla Piasta. A mimo to się nie udało. Tron zagarnął syn Augusta II. Leszczyński nie został jednak z pustymi rękami.

Niemal natychmiastowo od rozpoczęcia rosyjskiej inwazji na Ukrainę w lutym 2022 roku Polska zaangażowała znaczące siły i środki, aby pomóc walczący Ukraińcom. Taka postawa ma swoje uzasadnienie historyczne. Nierzadko ziemie ukraińskie stanowiły dla Rzeczpospolitej rodzaju bufora przed Rosją. Jednak czy Moskwa rzeczywiście jest dziś zagrożeniem dla Polski? Jaką rolę w rosyjskiej kulturze i propagandzie pełni nasz kraj?

Polska kilkukrotnie w swoich dziejach miała status mocarstwa regionalnego. Najdłużej w okresie Rzeczpospolitej Obojga Narodów. Jak powstała ta polsko-litewska potęga? Jak długo ona trwała i czym wyróżniała się na tle innych mocarstw ówczesnego świata?