Był on błędnym rycerzem, który zawsze stawiał na pierwszym miejscu sprawę polską, jak również germanofilem przesiąkniętym swoim doktrynerstwem do szpiku kości. Pomimo swoich kontrowersyjnych przekonań był to prawy i niesamowicie mądry człowiek. Został wspomniany przy okazji głośnej książki Piotra Zychowicza, który wraz z pracownikami ambasady oraz naukowcami odnowił nagrobek Studnickiego. Ta inicjatywa wywołała falę krytyki.

W drugiej połowie XIX wieku cześć polskich elit politycznych w zaborze rosyjskich postanowiło ograniczyć, a nawet wyrzec się aspiracji narodowych. W skrajnych przypadkach postulowano rozpłynięcie się narodu polskiego wśród Rosjan. Polacy mieli się stać przykładnymi obywatelami i patriotami rosyjskiego imperium.

W XV w. Imperium Osmańskie powiększyło się o Bałkany, zagrażając już bezpośrednio państwom rządzonym przez Jagiellonów. Choć Królestwo Polskie nie toczyło jeszcze zmagań z Turcją, to już wtedy rodził się mit „przedmurza chrześcijaństwa”, który był jednym z największych polskich sukcesów piarowych w historii.

Temat reparacji za II wojnę światową od Niemiec od kilku lat jest podgrzewany przez polskich polityków. 1 września sejmowa komisja pod przewodnictwem posła Solidarnej Polski Arkadiusza Mularczyka opublikowała specjalny raport na ten temat reparacji za II wojnę światową. Ale czy jest w ogóle o co kruszyć kopie? Jakie są realne szanse, że Polska dostanie od Republiki Federalnej Niemiec jakiekolwiek pieniądze? Jak wyglądały rozliczenia polsko-niemieckie po 1945 roku?

Historia i teraźniejszość to nowy przedmiot szkolny, który wchodzi do pierwszych klas liceów, techników oraz szkół branżowych I stopnia od 1 września 2022 r., zastępując na poziomie podstawowym wiedzę o społeczeństwie. Już wcześniej opinia publiczna miała okazję zapoznać się z jego podstawą programową, zaś na przełomie czerwca i lipca przez media przetoczyła się debata na temat książki „Historia i Teraźniejszość. Podręcznik dla liceów i techników. Klasa 1. 1945–1979” autorstwa prof. Wojciecha Roszkowskiego. Opracowaniu, cenionego skądinąd uczonego, przeciwnicy zarzucali braki merytoryczne, stronniczość, ideologizację oraz promocję partii rządzącej. Obrońcy z kolei kontrowali, wskazując że wreszcie młodzież będzie mogła zapoznać się z wieloma wydarzeniami z dziejów najnowszych, które do tej pory były fałszywie interpretowane lub skrzętnie pomijane w procesie dydaktycznym.

Hassling-Ketling of Elgin, czyli po prostu Ketling jest jednym z głównych bohaterów ostatniej części Trylogii Henryka Sienkiewicza, „Pan Wołodyjowski”. Szkot służący Rzeczpospolitej, wierny przyjaciel tytułowego „małego rycerza” broni wraz z nim twierdzy w Kamieńcu Podolskim, a następnie ginie pod jej gruzami po samobójczym wysadzeniu zamkowych prochów. Powieściowy (i filmowy) Ketling ginie, gdyż do serca wziął sobie słowa ślubowania, że będzie bronił warowni do ostatniej kropli krwi. A jak to było naprawdę?

W trakcie wojny polsko-bolszewickiej pewna grupa państw oczekiwała, że bitwa warszawska zakończy się polską klęską. Wizja sowieckiego podboju Rzeczpospolitej i marsz Armii Czerwonej ich nie przerażała. Liczyły się tylko, czasem bardzo, krótkotrwałe bieżące interesy, które można było osiągnąć po zniszczeniu państwa polskiego. Działania tych państw utrudniały Polakom walkę i osłabiały pozycję naszego kraju na arenie międzynarodowej. W naszym najnowszym materiale przedstawiamy państwa, które szkodziły nam w 1920 roku.

W 1587 roku dziedzic korony szwedzkiej Zygmunt Waza zasiadł na tronie polskim. Rzeczpospolita i Szwecja tworzyły odtąd wspólny antymoskiewski sojusz, który po kilku latach przekształcił się w unię połączoną osobą władcy. Polski król stał się tym samym najpotężniejszym władcą w tej części Europy, a pod jego berłem znalazła się niemalże całość bałtyckiego wybrzeża i obszary od koła podbiegunowego aż po stepy czarnomorskie. Jednak na drodze do utrwalenia związku Rzeczpospolitej i Szwecji stanęły przeszkody, które okazały się trudne do pokonania.