Kwestia zbrodni, jakiej dokonano w latach 1943-1945 na obszarze Wołynia i Galicji Wschodniej wciąż rozpala emocje zarówno w Polsce, jak i na Ukrainie. Zdaniem strony polskiej, w tym czasie oddziały Ukraińskiej Powstańczej Armii przeprowadziły masową, zaplanowaną eksterminację ludności polskiej. Zbrodnia ta, która pochłonęła życie ok. 100 tys. ludzi wypełnia zatem znamiona ludobójstwa. A jak to wygląda z perspektywy znacznej części ukraińskich historyków?

28 czerwca 1914 r. w Sarajewie postrzelony przez Gawriła Principa, umierający arcyksiążę Franciszek Ferdynand miał rzekomo wyszeptać słowa: „to nic”. Ta dramatyczna scena trochę nam przesłania fakt, że austro-węgierski następca tronu był, cóż, nie bójmy się tego słowa, skończonym debilem, który miał w zwyczaju podczas „polowań” strzelać do zwierząt z broni maszynowej. Tym razem jednak od śmierci człowieka, o wiele ważniejsza była lawina wydarzeń, jakie ona niosła.

17 czerwca br. premierzy Macedonii i Grecji, Zoran Zaev i Alexis Tsipras, podpisali porozumienie dotyczące nazwy tego pierwszego państwa. Wielu ma nadzieję, że w ten sposób zakończy się wieloletni spór, w który miesza się polityka z historią. Czy tak będzie? Wątpię.

29 lat wydaje się być okresem, w którym człowiek jest już osobą dojrzałą, która wie czego chce i wie jak to osiągnąć. Teoretycznie z państwami powinno być podobnie. Niestety, III Rzeczpospolita nie zalicza się do tej kategorii.

Niedawno cały świat ekscytował się kolejnym ślubem w brytyjskiej rodzinie królewskiej. Dla wielu splendor monarchii ma nieodparty urok, którego można tylko pozazdrościć mieszkańcom Wysp. Nie brakuje jednak też takich, dla których monarchia to przeżytek, czego najlepszym przykładem mają być właśnie współczesne monarchie, w których królowie są pozbawieni jakichkolwiek realnych kompetencji. A może są dziś jeszcze jakieś wymierne korzyści z ustroju monarchicznego?

Polacy pod względem postrzegania Czechów dzielą się na dwa obozy. Dla jednych Czesi to „pepiki”, Szwejki, którzy do bitki nie są skorzy, ale do popitki (najlepiej piwnej), to już tak. Świadczyć o tym ma chociażby dwukrotne, w 1938/39 i 1968 r., poddanie tego kraju bez walki. To jest taka sympatyczniejsza wersja „tchórzliwych Francuzów”. Inni, gdy słyszą takie rzeczy oburzają się i przywołują szereg czeskich osiągnięć militarnych, jak choćby te z czasów średniowiecza. Ale tak naprawdę, to w tym sporze obydwie strony mają rację.

Wkroczenie Armii Czerwonej w nocy z 3 na 4 stycznia 1944 roku na tereny okupowanej przez III Rzeszę Polski stało się początkiem wydarzenia, które dziś pozostaje jedną z głównych osi sporu o historię pomiędzy Polakami i Rosjanami. Czy jednak 1945 rok naprawdę przyniósł Polsce wyzwolenie od faszyzmu i oddał Polakom wolność?

Gdy 8 maja 1945 r. na ulicach Paryża czy Londynu ludzie tańczyli ze szczęścia, a nad ich głowami strzelały korki od szampana i fajerwerki, to w Polsce ta sama radość była podszyta niepokojem i ciągłym strachem o dalszą przyszłość. Dla wielu bowiem wojna trwała nadal, a ta jej część, która się właśnie się kończyła była okupiona potężnymi stratami.