W 2010 r. wielu wieszczyło, że w przypadających na ten rok wyborach prezydenckich Lech Kaczyński nie ma szans na reelekcję. Prezydent plasował się daleko w sondażach, często był krytykowany, a nawet wykpiwany przez politycznych oponentów. Jego prezydenturę przez to postrzegano raczej nie najlepiej. 10 kwietnia 2010 r. zmienił ten obraz diametralnie.

W marcu 2018 r. minister spraw zagranicznych Jacek Czaputowicz w swoim expose skrytykował mocno Unię Europejską za wtrącanie się w polskie sprawy. Niedługo potem poparł go w tym prezydent Andrzej Duda, który podczas swojej wizyt w Kamiennej Górze na Dolnym Śląsku przyrównał postawę niektórych Polaków wobec zaborców ze stosunkiem części dzisiejszych elit do Unii Europejskiej. Jeżeli jednak przeanalizujemy dokładnie okres zaborów, a także lata wcześniejsze, to paradoksalnie dużo więcej znajdziemy tam analogii do postawy obecnie nam rządzących.

Sejm przyjął w ekspresowym tempie ustawę, która ma pozbawić, m.in. Wojciech Jaruzelskiego i Czesława Kiszczaka stopni generalskich. Dla zwolenników tego projektu jest to akt sprawiedliwości wobec zdrajców i pachołków Moskwy. Ok, ale zastanawiające być może, że w przeszłości nasi przodkowie takich działań nie chcieli podejmować.

5 marca 1953 r. stanęło na zawsze serce Józefa Wissarionowicza Stalina. Pół uciemiężonej przez niego Europy odetchnęło z ulgą. Niby później, przez chwilę, nadal było tak samo, ale powoli stawało się jasne, że mroczna stalinowska noc się kończy. W tym samym czasie informacja ta wśród zwykłych mieszkańców świata zachodniego nie wzbudzała większego poruszenia.

Zaczęło się od tego, że premier Mateusz Morawiecki podczas wizyty w Monachium złożył kwiaty pod pomnikiem upamiętniającym żołnierzy Brygady Świętokrzyskiej. I nagle opozycja i środowiska liberalno-lewicowe od razu zarzuciły szefowi rządu, że gloryfikuje niemieckich kolaborantów i faszystów, w dodatku w momencie kryzysu dyplomatycznego z Izraelem. Czy Brygada Świętokrzyska rzeczywiście nie zasługuje na upamiętnienie?

W okolicach niewielkiej miejscowości położonej około 60 kilometrów na południowy wschód od Wilna doszło do mało znanego dziś wydarzenia w historii relacji polsko-litewskich. Szesnastego marca 1945 roku resztki polskiego podziemia na Wileńszczyźnie i litewscy partyzanci zawarli antysowieckie porozumienie. Wydarzenie to pokazuje, że w obliczu wspólnego zagrożenia jesteśmy w stanie odłożyć spory na bok i współpracować. Czy historia podziemia antykomunistycznego, w perspektywie nowego zagrożenia ze wschodu, może stać się platformą historycznego porozumienia miedzy Polakami a Litwinami?

Premier Mateusz Morawiecki, mówiąc o „żydowskich sprawcach” powiedział tzw. oczywistą oczywistość. Problem w tym, że jest ona nią tylko w Polsce, a i tu nie zawsze pamięta się o tym, że nie jest to czarno-biała historia.

Podpisana przez prezydenta Andrzeja Dudę nowelizacja ustawy o IPN sprowadziła na Polskę falę krytyki. Po pierwszych kłamliwych zarzutach o „polskich obozach śmierci”, wszyscy jednak zgodnie przyznali, że takowych nigdy nie było i akurat o to sporu nie ma. Gdyby świat po tym kryzysie w końcu przestał używać tego kłamliwego określenia byłby to duży plus, ale to na pewno kończy walki o miejsce Polski w zbiorowej pamięci o II wojnie światowej.