Gdy w 1914 roku rozpoczynała się Wielka Wojna mało kto wierzył, że przyniesie ona Polsce pełną niepodległość. Niezwykłym zrządzeniem losu przegrali ją jednak wszyscy trzej nasi zaborcy, co w sumie obstawiał jedynie Józef Piłsudski. Ale czy gdyby konflikt ten potoczył się inaczej, to Rzeczpospolita odzyskałaby wolność?

Bitwa pod Wiedniem, chociaż zwycięska, budzi niemałe kontrowersje. Co prawda nasze wojska pod wodzą Jana III obroniły austriacką stolicę i walnie przyczyniły się do załamania tureckiej potęgi, ale trudno dostrzec jakieś wymierne korzyści dla nas z tego wynikające. Co więcej, dzięki odsieczy Sobieskiego wzmocnili się przyszli zaborcy Rzeczpospolitej. Może zatem nie było warto?

W dyskusji na temat powstania warszawskiego najczęściej krąży się wokół pytania, czy musiało ono wybuchnąć? Jedni twierdzą, że było nieuchronne, inni że AK było wojskiem i wyraźny rozkaz zapobiegłby tragedii. Jest to dyskusja dość zero-jedynkowa, jakby decyzja o wybuchu była równoznaczna z zrównaniem Warszawy z ziemią, a zatrzymanie całej akcji pozwoliłoby na uniknięcie tego losu. Pomiędzy tymi dwoma skrajnościami istniały tymczasem opcje pośrednie, jak ta, że powstanie wprawdzie wybucha, ale zaraz się kończy.

Śmierć generała Władysława Sikorskiego stanowi dla wielu jedną z największych zagadek II wojny światowej. Do katastrofy na Gibraltarze wojskowego Liberatora z Naczelnym Wodzem na pokładzie miały doprowadzić, według różnych teorii, działania brytyjskich, sowiecki, polskich lub wszystkich jednocześnie tych służb specjalnych. Wokół tej śmierci rzeczywiście krąży wiele tajemnic, lecz przed pytaniem: „kto zabił?”, warto najpierw zadać pytanie: „czy komuś naprawdę na tym zależało?”

Dla wielu wymarzonym zakończeniem II wojny światowej byłoby wyzwolenie Polski przez aliantów zachodnich. Tego chciał też m.in. Winston Churchill, który przygotował projekt ataku sprzymierzonych na Bałkany i dalszej ofensywy na północ. Jednak czy było to w ogóle realne?

Konstytucja 3 maja – nasza duma – obowiązywała jedynie przez nieco ponad rok. Klęska w wojnie 1792 r. uczyniła z pierwszej europejskiej ustawy zasadniczej jedynie symbol i testament I Rzeczpospolitej. A gdyby tak ten akt dostał szansę na dłuższy żywot...

25 kwietnia 1920 r. wojska polskie i ukraińskie ruszyły na podbój Kijowa. Tempo wyprawy zaskoczyło wszystkich. Już na początku maja Polacy podeszli pod ukraińską stolicę, a 7 maja oficjalnie ją zajęli. W Polsce społeczeństwo wpadło w euforię. Piłsudskiego przyrównywano do największych wodzów w historii. Uważano, że wskrzesza się potęga dawnej Rzeczpospolitej. Wszystko to były jednak pozory. Bolszewicy uniknęli walnego starcia i nierozbici wycofali się za Dniepr. Po miesiącu bytności w Kijowie Polacy i Ukraińcy musieli się wycofywać przed czerwoną nawałą. A może nie tu należało uderzyć?

„Ja nie pozwalam na prolongację” - te słowa 9 marca 1652 r. miał wykrzyczeć na sejmie poseł trocki Władysław Siciński. Okazało się, że tym jednym zdaniem zapisał się na trwale w dziejach Polski. Dodajmy, źle się zapisał. A gdyby te słowa nigdy nie padły? Czy to by coś zmieniło?