„Szkoda czasu i atłasu” jest popularnym powiedzeniem wypowiadanym, gdy coś wydaje się nam bezcelowe i nie warte uwagi. Powstanie tego frazeologizmu przypisuje się królowi Stanisławowi Augustowowi Poniatowskiemu, który w ten właśnie sposób zareagował na pewne zdarzenie.

Rzecz miała miejsce 25 listopada 1764 r. w dniu koronacji Stanisława Augusta. Uroczystość ta z racji tego, że odbywała się w Warszawie, a nie w Krakowie odbiegała od wcześniejszych tego typu wydarzeń. Rolę katedry wawelskiej odegrała katedra św. Jana, Wawelu – Zamek Królewski, na którym miała miejsce pokoronacyjna uczta.

Monarcha w tym czasie przyjmował gratulacje od najróżniejszych osób. Wiadomym było, że nowy władca jest prawdziwym człowiekiem oświecenia, obytym w świecie, oczytanym, miłośnikiem kultury i sztuki. Zapewne dlatego jeden z przybyłych gości postanowił pogratulować Stanisławowi Augustowi koronacji własnoręcznie napisanym na atłasie wierszem. Warto dodać, że atłas w tamtych czasach należał do bardzo drogich tkanin, sprowadzanych aż z Persji.

Niestety, nie znamy ani imienia, ani nazwiska owego „atłasowego poety”. Nie wiemy również jak brzmiał dokładnie jego pochwalny wiersz na cześć monarchy. Wiemy natomiast jaka była reakcja Stanisława Augusta Poniatowskiego po jego usłyszeniu. Powiedział on bowiem:

Szkoda czasu i atłasu, byś się wdzierał do Parnasu.

W ten uszczypliwy sposób monarcha dał do zrozumienia poecie, że brak mu talentu - nie ma dla niego miejsca w siedzibie Apolla i szkoda na jego „poezję” czasu i tak cennej tkaniny, jaką jest atłas, którą zniszczył, żeby zapisać swój wiersz.

Królewskie powiedzenie szybko stało się dworską anegdotą i w skróconej wersji przetrwało do naszych czasów.