Okupacja niemiecka na ziemiach polskich wiązała się nie tylko z potężnymi represjami wobec ludności cywilnej, ale też nastawioną na wzmacnianie machiny wojennej III Rzeszy rabunkową eksploatacją polskiego przemysłu. Polskie podziemie nie zamierzało jednak na to biernie patrzeć.

Często utyskuje się, zresztą słusznie, że polskie powstania nie są zbyt popularnym tematem podejmowanym przez filmowców. Czy ktoś np. zna film fabularny o powstaniu listopadowym? Nie, bo nigdy nie powstał. Jeszcze kilka lat temu narzekano na brak współczesnej produkcji o powstaniu warszawskim, choć o tym zrywie powstało akurat najwięcej filmów i seriali. W przypadku powstania styczniowego, jak na polskie standardy, również nie jest najgorzej. Jednak ostatni film, który opowiada o tych wydarzeniach robi to w dość przewrotny sposób.

Na okładce ostatniego numeru tygodnika „Sieci” amerykański analityk George Friedman obwieszcza, że Polska „będzie potęgą”. Co do tego akurat nie mam wątpliwości. Pytanie tylko, kiedy?

Zbrodnia, jaka dokonała się 16 lipca 1461 r. w kościele franciszkanów w Krakowie była jednym z najgłośniejszych zabójstw w średniowiecznej Polsce. Silnie zantagonizowała ona szlachtę z resztą społeczeństwa i miała swoje surowe konsekwencje dla całego miasta. A wszystko zaczęło się dość niewinnie…

Nie do końca wiadomo, czy kanclerz Prus Otto von Bismarck rzeczywiście chciał zjednoczenia Niemiec, czy raczej dążył „jedynie” do hegemonii Królestwa Prus wśród krajów niemieckich, a zjednoczenie było po prostu skutkiem ubocznym, ale trzeba przyznać, że utrącenie Austrii z pozycji pierwszego państwa narodu niemieckiego przeprowadził koncertowo. Choć wielu mu współczesnych uważało, że zwycięstwa nie wykorzystał.

Po upadku Francji w czerwcu 1940 r. Niemcy na poważnie zaczęli rozważać opcję przeprowadzenia inwazji na Szwajcarię. Kraj Helwetów rozpoczął przygotowywania do wojny, w których wzięli też udział polscy żołnierze.

Ukształtowany ostatecznie w XVI stuleciu system demokracji szlacheckiej był ewenementem na skalę światową. Rzeczpospolita była jedynym wówczas państwem, gdzie aż tak liczny odsetek obywateli decydował o najważniejszych dla kraju sprawach. Nawet premier Mateusz Morawiecki w swoim expose przywoływał wśród zasług Polaków to, że oparli się panującemu wtedy w Europie absolutyzmowi. Czy na pewno było to jednak takie dobre?

Jest rok 1937. Siedzimy w sofijskiej kawiarni przy ulicy Cara Wyzwoliciela. Za oknem - ruchliwa ulica serca bułgarskiej stolicy. Na stoliku przed nami - aktualna prasa, turecka kawa i austriacki rogalik z masłem. W powietrzu wisi zapach słodkich wypieków. Schludnie ubrana obsługa serwuje zebranej tu sofijskiej elicie wyroby mistrzów cukiernictwa. Jesteśmy w kawiarni, i to nie byle jakiej, bo w jednej z trzech najlepszych w kraju - a wszystkie trzy należą do Polaka. Oto krótka historia, jak Smolniccy wyznaczali gastronomiczno-hotelarskie standardy w Bułgarii.