Przed każdy ważnym meczem Polacy stają się ekspertami od piłki nożnej. Zwłaszcza w trakcie mundialu wszystkie pozapiłkarskie tematy schodzą na dalszy plan. Chwała Bogu! Bo przez pewien czas w społeczeństwie nie ma podziału na PiS i AntyPiS. Są jednak inne.

Rok 1946. Na granicy bułgarsko-tureckiej zatrzymuje się pociąg, którym podróżuje zmuszona do emigracji bułgarska rodzina królewska: caryca-matka z dwójką z dzieci, w tym dziewięcioletnim, byłym już carem Symeonem. Postój na granicy przedłuża się. Nikt nie wie, dlaczego. Z przodu pociągu wybucha zamieszanie. Okazuje się, że maszynista protestuje. Nie chce być tym, który wywiezie na wygnanie bułgarskiego cara. Tak kończą się dzieje dynastii, która nie przetrwała nawet jednego stulecia.

Rzym a Kartagina – tak podobne i tak różne potęgi
W próbach poszerzania ogólnej wiedzy historycznej w społeczeństwie nt. starożytności panuje w miarę wysoka troska o aspekty takie, jak rywalizacja ateńsko-spartańska (zwłaszcza w formie wojny peloponeskiej), podboje Aleksandra Wielkiego, najazdy Persów na starożytną Grecję, rzymski podbój Galii i Brytanii oraz późniejsze najazdy barbarzyńskie na Imperium Romanum. W odniesieniu do historii starożytnego Rzymu często porusza się zagadnienia ustrojowe oraz organizację rzymskiej armii. Starożytna Grecja ma spore znaczenie historyczne, a wpływ Imperium Rzymskiego na kształt dzisiejszej Europy trudno przecenić. Niewspółmiernie małą wagę przykłada się jednak do jednego z istotniejszych konfliktów antycznego świata, a zarazem najgroźniejszego rywala, z jakim kiedykolwiek zetknęło się Imperium Rzymskie: Kartaginę.

Wiek XVII był wymarzonym stuleciem dla wszelkiej maści awanturników, dzielnych wojaków, poszukiwaczy przygód i odkrywców. Na starym kontynencie nie było nawet jednego dnia pokoju. Wojny trwały bezustannie. Trwała, rozpoczęta jeszcze pod koniec XV wieku, epoka wielkich odkryć geograficznych i podbojów kolonialnych, z tym, że do starych mocarstw kolonialnych, jak Hiszpania i Portugalia, dołączyły: Anglia, Francja i Holandia. Ludzie żądni przygód i sławy nie mogli więc narzekać na nudę. Jednym z nich był pewien Polak z podpoznańskiego Rogalina, nazwiskiem Krzysztof Arciszewski. Niewielu Polaków mogło w tym czasie poszczycić się podobną sławą. Odcisnął on swoją osobą piętno głownie w dziejach Holandii i Brazylii.

„Zimna wojna” Pawła Pawlikowskiego bez wątpienia wejdzie do historii polskiej kinematografii: znakomite zdjęcia, muzyka, reżyseria, aktorstwo, opowieść o miłości niemożliwej. Zabrakło jednak swoistej kropki nad „i”.

W Polsce na osobę kompletnie pozbawioną pieniędzy zwykło się mówić „goły jak święty turecki”. Historia tego związku frazeologicznego jest bardzo długa i stanowi pokłosie podróży pewnego litewskiego szlachcica na Bliski Wschód.

Stefan Żeromski w swojej powieści „Popioły” przedstawił generała Jana Henryka Dąbrowskiego jako osobę, która ma wyraźny problem z językiem polskim – często wtrąca niemieckie słowa lub po prostu posługuje się tylko niemieckim. Nie było w tym żadnej przesady. Dąbrowski choć urodził się 2 sierpnia 1755 r. w Pierzchowcu niedaleko Bochni, to już w wieku 11 lat opuścił ojczyznę i przeniósł się do Saksonii. Tam wsiąkł w kulturę niemiecką, aż zdawało się, że całkowicie zapomni o kraju przodków. Stało się jednak zupełnie inaczej.

Dla wielu wymarzonym zakończeniem II wojny światowej byłoby wyzwolenie Polski przez aliantów zachodnich. Tego chciał też m.in. Winston Churchill, który przygotował projekt ataku sprzymierzonych na Bałkany i dalszej ofensywy na północ. Jednak czy było to w ogóle realne?