Kiedy w czasie konferencji paryskiej Roman Dmowski roztaczał przed przedstawicielami czterech zwycięskich mocarstw wizję granic odrodzonej Rzeczypospolitej, to nie omieszkał przyłączyć do niej Górnego Śląsk. Region ten wprawdzie od średniowiecza nie należał do Polski, ale będąca wówczas na topie koncepcja samostanowienia narodów otwierała drogę do ponownego przyłączenia tej bogatej prowincji.

18 marca 1921 r. w pałacu Bractwa Czarnogłowców w Rydze doszło do podpisania traktatu pokojowego między Polską a Rosją Sowiecką i Ukraińską Republiką Sowiecką. Dla Polski był to moment, kiedy ukształtowana została jej wschodnia granica i tym samym definitywnie kończyła się wojna, w której o mało nie straciła swojej świeżej niepodległości. Jednak dla ówczesnych naszych sojuszników – Białorusinów i Ukraińców traktat ryski był po prostu rozbiorem, a skutki tego jak potraktowała ich wtedy Polska odczuwamy do dziś.

Co jak co, ale Polska ma całkiem bogate tradycje konstytucyjne. Dość powiedzieć, że tą pierwszą konstytucją na naszym kontynencie była Konstytucja 3 Maja. Z kolei w XX wieku mieliśmy aż cztery ustawy zasadnicze (nie licząc tzw. małych konstytucji). A jak na ich tle wypada pierwsza konstytucja II Rzeczypospolitej, czyli Konstytucja Marcowa?

PKN Orlen w ostatnich miesiącach zakupiły grupę Polska Press z 20 tytułami prasowymi i portalami, które odwiedza ponad 17 mln użytkowników miesięcznie. Do tego polski koncern paliwowy rozwija swoją działalność w usługach kurierskich czy branży gastronomicznej i coraz ambitnej nakreśla cele również w innych gałęziach gospodarki. Wszystko wskazuje na to, że ktoś tu się stara naśladować koreański model gospodarki. Tylko czy nad Wisłą to ma sens?

Wraz z nadejściem kolejnego kryzysu, który dotyka Unię Europejską coraz silniej forsowane są pomysły ściślejszej integracji. Podobne rozwiązania pod koniec XVIII wieku doprowadziły w Stanach Zjednoczonych do przyspieszenia procesów centralizacyjnych. Czy po którymś szczycie Rady Europejskiej możemy obudzić się w federacyjnej Europie i czy jesteśmy na to gotowi?

18 lutego 1846 roku rozpoczęła się rzeź. Przez kilka następnych tygodni galicyjscy chłopi napadali na majątki ziemskie, mordowali szlachtę, urzędników dworskich i ich rodziny. W tamtym nieszczęsnym czasie zginąć miało nawet 3000 osób, a zniszczono blisko 500 dworów i pałaców. Wokół tych zimowych krwawych wydarzeń, które historia zapamiętała jako rabacja lub rzeź galicyjska, narosło wiele mitów. Do dziś niektórzy uważają, że był to wyraz brutalnego, ale uzasadnionego chłopskiego sprzeciwu wobec ucisku, pańszczyźnie i szlacheckiej dominacji. Ta teza, odziedziczona w spadku po epoce PRL, choć nadal popularna, to w świetle dostępnych faktów trudna jest do obrony.

Pomimo że Polska przez większość czasu swego istnienia miała dostęp do morza, to polskie tradycje morskie prezentują się nad wyraz skromnie. Nawet w czasach największej potęgi Rzeczpospolita nie mogła zapewnić sobie poważnej floty. Nic dziwnego, że Stanisław Sarnicki w „Księgach hetmańskich” stwierdzał, że „król polski nie ma morza, jeno brzeg póki koń werbnie napawając go”.

Przy każdej rocznicy wielkiego polskiego powstania obok rytualnego oddania czci powstańcom pojawiają się wątpliwości, czy ich walka miała jakikolwiek sens. Zwłaszcza, gdy na pierwszy rzut oka widać, że szanse na wygraną były niewielkie, a koszty zrywu ogromne.