Premier Mateusz Morawiecki, mówiąc o „żydowskich sprawcach” powiedział tzw. oczywistą oczywistość. Problem w tym, że jest ona nią tylko w Polsce, a i tu nie zawsze pamięta się o tym, że nie jest to czarno-biała historia.

Podpisana przez prezydenta Andrzeja Dudę nowelizacja ustawy o IPN sprowadziła na Polskę falę krytyki. Po pierwszych kłamliwych zarzutach o „polskich obozach śmierci”, wszyscy jednak zgodnie przyznali, że takowych nigdy nie było i akurat o to sporu nie ma. Gdyby świat po tym kryzysie w końcu przestał używać tego kłamliwego określenia byłby to duży plus, ale to na pewno kończy walki o miejsce Polski w zbiorowej pamięci o II wojnie światowej.

Na okładce ostatniego numeru tygodnika „Sieci” amerykański analityk George Friedman obwieszcza, że Polska „będzie potęgą”. Co do tego akurat nie mam wątpliwości. Pytanie tylko, kiedy?

„W uznaniu wielkich zasług Józefa Piłsudskiego dla Polski i w związku ze zbliżaniem się 100-lecia odzyskania niepodległości Sejm Rzeczypospolitej Polskiej ustanawia rok 2017 Rokiem Marszałka Józefa Piłsudskiego” – czytamy w uchwale Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 22 czerwca 2016 roku. Rozpoczął się właśnie dwunastomiesięczny okres upamiętniania 100. rocznicy budowy II Rzeczypospolitej, której symbolem jest Pierwszy Marszałek Polski. To najlepszy czas na podsumowanie obchodów 150. rocznicy urodzin Józefa Piłsudskiego, w których – pod względem instytucjonalnym – najmniej atrakcyjnie wypadło m.st. Warszawa.

Odpowiedź na to z pozoru proste pytanie może okazać się trudna. Niby wszystko łatwo da się policzyć, ale diabeł jak zwykle tkwi w szczegółach.

13 grudnia 1981 r. to jedna z najważniejszych dat we współczesnej historii Polski, która do dziś wywołuje spore kontrowersje. Zanim jednak ktoś wyrobi sobie na temat tego wydarzenia jakieś zdanie, musi się zastanowić, czym tak naprawdę był stan wojenny.

Józef Piłsudski jest dla Polaków, czymś na kształt świeckiego świętego. Jest jedną z tych niewielu postaci z XX-wiecznej historii Polski, którą szanują obie strony współczesnego sporu politycznego. Jeżeli już się pojawia konflikt wokół osoby Marszałka, to głównie na tle tego, kto jest bardziej godny do odwoływania się do jego spuścizny.

Od niedawna mamy chyba najgorsze stosunki na linii Warszawa-Kijów w ciągu ostatniego ćwierćwiecza. Przypomina to wszystko spiralę, z której coraz trudniej znaleźć wyjście.