5 marca 1953 r. stanęło na zawsze serce Józefa Wissarionowicza Stalina. Pół uciemiężonej przez niego Europy odetchnęło z ulgą. Niby później, przez chwilę, nadal było tak samo, ale powoli stawało się jasne, że mroczna stalinowska noc się kończy. W tym samym czasie informacja ta wśród zwykłych mieszkańców świata zachodniego nie wzbudzała większego poruszenia.

Zaczęło się od tego, że premier Mateusz Morawiecki podczas wizyty w Monachium złożył kwiaty pod pomnikiem upamiętniającym żołnierzy Brygady Świętokrzyskiej. I nagle opozycja i środowiska liberalno-lewicowe od razu zarzuciły szefowi rządu, że gloryfikuje niemieckich kolaborantów i faszystów, w dodatku w momencie kryzysu dyplomatycznego z Izraelem. Czy Brygada Świętokrzyska rzeczywiście nie zasługuje na upamiętnienie?

W okolicach niewielkiej miejscowości położonej około 60 kilometrów na południowy wschód od Wilna doszło do mało znanego dziś wydarzenia w historii relacji polsko-litewskich. Szesnastego marca 1945 roku resztki polskiego podziemia na Wileńszczyźnie i litewscy partyzanci zawarli antysowieckie porozumienie. Wydarzenie to pokazuje, że w obliczu wspólnego zagrożenia jesteśmy w stanie odłożyć spory na bok i współpracować. Czy historia podziemia antykomunistycznego, w perspektywie nowego zagrożenia ze wschodu, może stać się platformą historycznego porozumienia miedzy Polakami a Litwinami?

Premier Mateusz Morawiecki, mówiąc o „żydowskich sprawcach” powiedział tzw. oczywistą oczywistość. Problem w tym, że jest ona nią tylko w Polsce, a i tu nie zawsze pamięta się o tym, że nie jest to czarno-biała historia.

Podpisana przez prezydenta Andrzeja Dudę nowelizacja ustawy o IPN sprowadziła na Polskę falę krytyki. Po pierwszych kłamliwych zarzutach o „polskich obozach śmierci”, wszyscy jednak zgodnie przyznali, że takowych nigdy nie było i akurat o to sporu nie ma. Gdyby świat po tym kryzysie w końcu przestał używać tego kłamliwego określenia byłby to duży plus, ale to na pewno kończy walki o miejsce Polski w zbiorowej pamięci o II wojnie światowej.

Na okładce ostatniego numeru tygodnika „Sieci” amerykański analityk George Friedman obwieszcza, że Polska „będzie potęgą”. Co do tego akurat nie mam wątpliwości. Pytanie tylko, kiedy?

„W uznaniu wielkich zasług Józefa Piłsudskiego dla Polski i w związku ze zbliżaniem się 100-lecia odzyskania niepodległości Sejm Rzeczypospolitej Polskiej ustanawia rok 2017 Rokiem Marszałka Józefa Piłsudskiego” – czytamy w uchwale Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 22 czerwca 2016 roku. Rozpoczął się właśnie dwunastomiesięczny okres upamiętniania 100. rocznicy budowy II Rzeczypospolitej, której symbolem jest Pierwszy Marszałek Polski. To najlepszy czas na podsumowanie obchodów 150. rocznicy urodzin Józefa Piłsudskiego, w których – pod względem instytucjonalnym – najmniej atrakcyjnie wypadło m.st. Warszawa.

Odpowiedź na to z pozoru proste pytanie może okazać się trudna. Niby wszystko łatwo da się policzyć, ale diabeł jak zwykle tkwi w szczegółach.