Pomimo ostatecznie negatywnej oceny wystawionej przez historię, Władysława Gomułkę często postrzega się w kategoriach komunisty, ale jednocześnie patrioty. Choć potępia się go za tłumienie protestów w 1968 i 1970 roku, to docenia się jego przywództwo kontrolowanej rewolucji w 1956 roku i wysiłki w sprawie zagwarantowania Polsce praw do zachodniej granicy. Co wnikliwsi zwrócą uwagę, że potrafił zwyzywać sowieckich przywódców i chciał budować polską, a nie sowiecką wersję komunizmu. Na tym tle słowa, jakie wypowiedział w czerwcu w 1945 roku w Moskwie stawiają go w dużo mniej przyjemnym świetle.

Misja do Polski Jana Nowaka-Jeziorańskiego w lipcu 1944 roku nie miała tak spektakularnego przebiegu, jak chcieli tego filmowcy. Nie wpłynęła też w żaden sposób na decyzję o rozpoczęciu powstania warszawskiego. Była jednak tym momentem, kiedy decydenci mogli zdać sobie sprawę, co ich czeka, jeśli zdecydują się na walkę z okupantem w stolicy. „Kurier z Warszawy” doskonale to określił: „Będzie to burza w szklance wody”.

Już się chyba na stałe utarło, że 4 czerwca 1989 roku skończył się w Polsce komunizm i narodziła się III RP. I choć wybory 4 czerwca postrzegano jako istotne, to przekonanie, że to właśnie tego dnia stało się coś tak przełomowego nabrano, a może raczej zaczęto nabierać dopiero kilka miesięcy później i to za sprawą pewnej spontanicznej telewizyjnej deklaracji.

Jak w przedziwny sposób mogą się zmieniać znaczenia powiedzeń najlepiej ilustruje historia zwrotu „pisz pan na Berdyczów”. Dziś używa się go, by zaznaczyć rozmówcy, że kontakt z nami będzie niemożliwy. Można zatem „pisać na Berdyczów”, bo list/wiadomość i tak do nas nie dotrze. Władysław Kopaliński podejrzewał, że berdyczowska poczta musiała działać fatalnie, skoro tak to miasto zostało zapamiętane. A tymczasem było wręcz przeciwnie.

Sytuację kogoś wykorzystanego, a następnie odprawionego, gdy stał się niepotrzebny najlepiej oddają słowa zapisane przez Fryderyka Schillera w sztuce „Fiesco”: „Murzyn zrobił swoje, Murzyn może odejść” (der Mohr hat seine Arbeit getan, der Mohr kann gehen). Niezwykłą i trwającą do dziś popularnością cieszyło się to powiedzenie w Polsce. Przyczyną tego nie było wcale uwielbienie dla niemieckiego literata, ale obecność w Rzeczpospolitej czarnych niewolników.

17 września 1939 r. w godzinach porannych granicę polsko-sowiecką przekroczyła Armia Czerwona. Dla wielu nie było wiadome, w jakim charakterze sowieccy żołnierze zjawili się w Polsce – sprzymierzeńców czy wrogów. Od ponad dwóch tygodni Rzeczpospolita toczyła wojnę z Niemcami. Z Sowietami natomiast obowiązywał układ o nieagresji. Swoje wątpliwości miał też niestety Naczelny Wódz, marszałek Edward Rydz-Śmigły.

Dzięki „Panu Tadeuszowi” Adama Mickiewicza unieśmiertelniło się sporo powiedzeń. Jednym z nich są słowa Asesora padające w rozmowie z Rejentem i Tadeuszem na temat walorów psów myśliwskich. Zdaniem Asesora: „Chart bez ogona jest jak szlachcic bez urzędu, Ogon też znacznie chartom pomaga do pędu". Zdanie to nie tylko wiele nam mówi o cechach chartów, ale może przede wszystkim o znaczeniu tytułów urzędniczych w I Rzeczpospolitej.

Jednym z najsłynniejszych epizodów związanych z bitwą pod Grunwaldem było wysłanie dwóch nagich mieczy przez wielkiego mistrza Ulricha von Jungingena królowi polskiemu Władysławowi Jagielle i wielkiemu księciu litewskiemu Witoldowi. Polski władca miał w odpowiedzi zapewnić krzyżackich wysłanników, że mieczów ma dostatek. Dziś jednak akurat konkretnie tych dwóch mieczów nam brakuje.