Powstanie kościuszkowskie siłą rzeczy jest nieustanie kojarzone z postacią Tadeusza Kościuszki. Insurekcja ta miał jednak nie jednego, jak można domniemywać, a dwóch wodzów. Tym drugim Naczelnikiem był Tomasz Wawrzecki, który przejął dowodzenie po pojmaniu Kościuszki. Jemu jednakże nikt później nie chciał stawiać pomników i to pomimo tego, że Wawrzecki wcale w wielu aspektach nie ustępował swemu poprzednikowi.

W 1736 roku w życiu Stanisława Leszczyńskiego po raz kolejny coś nie wyszło. W odróżnieniu od swojego pierwszego podejścia do korony polskiej z czasu wojny północnej, tym razem miał nie tylko poparcie obcego protektora, ale również mas szlacheckich, łaknących króla Piasta. A mimo to się nie udało. Tron zagarnął syn Augusta II. Leszczyński nie został jednak z pustymi rękami.

Czołowy polski geopolityk dr Jacek Bartosiak czasem porównuje sytuację geopolityczną III RP do sytuacji Księstwa Warszawskiego. Podobnie jak to „małe państwo wielkich nadziei” było związane z systemem bezpieczeństwa wytworzonym przez napoleońską Francję tak dziś Polska zależy od polityki USA. Porównanie to może być bolesne, ale trudno odmówić tej analogii pewnej trafności. Księstwo jednak mimo sporej zależności od Paryża przeżyło swoje wielkie chwile, które dały jej nadzieje na powrót do dawnej potęgi. Pierwszą z nich była wojna z Austrią.

Kozaków Zaporoskich zazwyczaj kojarzy się z buntami bądź obroną kresowych stanic przed Turakami i Tatarami. Tymczasem niezwykle ważną częścią ich historii były także pirackie wyprawy. Piraci z Zaporoża siali postrach na najdalszych krańcach Morza Czarnego.

„Był Benesz i wyszło z tego ha,ha” – w ten prześmiewczy sposób polskie pismo satyryczne „Mucha” skomentowało rozbiór Czechosłowacji i ustąpienie prezydenta Edwarda Benesza. Jego miejsce zajął Emil Hacha – dobroduszny prawnik, który nie zdawał sobie sprawy, jak tragiczną rolę będzie dane mu zagrać w najbliższych latach.

Na powyższy obraz Jana Czesława Moniuszki natknąłem się przypadkowo, podczas poszukiwania ilustracji do któregoś z kurierowych tekstów. Pan Stanisław Antoni Poniatowski, czyli ex-król i ex-wielki książę litewski Stanisław August, siedzi sobie w Pałacu Marmurowym w Petersburgu, otoczony pamiątkami, które pozostały mu po czasach świetności. Ze smutkiem i żalem, ledwo powstrzymując wybuch płaczu, patrzy na obraz przedstawiający jego ukochany Pałac na Wodzie w warszawskich Łazienkach. W oddali stary sługa spogląda z nie mniejszym żalem na swego pana. Nad nimi zaś góruje portret ukochanej, protektorki, a w końcu zguby byłego monarchy – carycy Katarzyny.

Reakcja w Polsce na wieść o zwycięstwie Piłsudskiego w wyprawie wileńskiej była z pozoru dziwna. Choć mieszkańcy Wilna wpadli euforię, to większość polskich posłów kipiała ze złości. Gdyby mogli to obrzuciliby Naczelnika kamieniami. Bo i nie chodziło o sukces militarny, a o to co się stało dzień po zakończeniu bitwy, czyli 22 kwietnia 1919 roku.

5 stycznia 1919 roku w założeniach prawicy miał być jedną z najważniejszych dat w historii Polski. Władzę po znienawidzonych „bolszewikach” spod znaku Piłsudskiego i Moraczewskiego mieli przejąć Roman Dmowski i spółka. Jednak ich żenujący zamach stanu się nie powiódł. W dodatku być może od początku byli pod kontrolą tego, przeciwko któremu występowali.