Od 1928 do 1938 roku województwo wołyńskie było poddane odmiennej od reszty kraju polityce narodowościowej. Przeważający w tym regionie Ukraińcy cieszyli się znacznymi przywilejami. Nawet w urzędach mówiący po ukraińsku przedstawiciel władzy zasiadał w gabinecie, gdzie wisiał portret Marszałka Piłsudskiego i atamana Petlury. I pomimo tego, to właśnie w tym miejscu, w 1943 roku przeprowadzona została ludobójcza rzeź.

W komunizmie z zasady wszystko stanowi własność kolektywu. Również to, co wydawałoby się czymś najzupełniej prywatnym, czyli myślenie. Powinno ono podlegać ścisłej kontroli i być dostosowane do norm panujących w społeczeństwie. A co się stanie, jeśli pojawi się w nim „myślozbrodniarz"?… Niechybnie jest to agent obcego mocarstwa lub też… człowiek psychicznie chory.

28 czerwca 1919 roku w Sali Lustrzanej pałacu w Wersalu podpisano traktat oficjalnie kończący, jak się dopiero miało okazać, I wojnę światową. Z ulgą nie odetchnęli jednak wszyscy. Najważniejsi przywódcy Ententy – być może tak, ale spora część delegatów wyjeżdżała z Paryża z mieszanymi uczuciami. W tym niemałym gronie byli również Polacy.

Choć król Michał I Wiśniowiecki nie był ani okrutny, ani państwo, którym rządził nie było w stanie całkowitego upadku, to historia nie najlepiej go zapamiętała. Głównym zarzutem wobec tego monarchy jest to, że był po prostu głupi. Zapomina się jednak, że Polska nie była monarchią dziedziczną i taki władca nie był darem niebios, a wyrazem woli wyborców.

Kobieta-szpieg, ulubiona agentka Churchilla, inspiracja Iana Fleminga – tak się obecnie określa najczęściej Krystynę Skarbek, przyznając jej zarazem miano pierwszej damy polskiego wywiadu. Wielu utyskuje, że jeszcze o tej wspaniałej postaci nie powstał żaden film, a tylko średniej jakości spektakl teatru telewizji. Inni szukają miejsca na pomnik czy tablicę pamiątkową dla pani superszpieg. To wszystko wywołuje jednak pewne zgrzyty. I nie chodzi już o to, że Krystyna Skarbek zmonopolizowała temat kobiet służących w polskim wywiadzie, ale jej wojenne wyczyny wyparły spore wątpliwości, które przynajmniej powinny się pojawić przy ocenie tej postaci.

Powstanie kościuszkowskie siłą rzeczy jest nieustanie kojarzone z postacią Tadeusza Kościuszki. Insurekcja ta miał jednak nie jednego, jak można domniemywać, a dwóch wodzów. Tym drugim Naczelnikiem był Tomasz Wawrzecki, który przejął dowodzenie po pojmaniu Kościuszki. Jemu jednakże nikt później nie chciał stawiać pomników i to pomimo tego, że Wawrzecki wcale w wielu aspektach nie ustępował swemu poprzednikowi.

W 1736 roku w życiu Stanisława Leszczyńskiego po raz kolejny coś nie wyszło. W odróżnieniu od swojego pierwszego podejścia do korony polskiej z czasu wojny północnej, tym razem miał nie tylko poparcie obcego protektora, ale również mas szlacheckich, łaknących króla Piasta. A mimo to się nie udało. Tron zagarnął syn Augusta II. Leszczyński nie został jednak z pustymi rękami.

Czołowy polski geopolityk dr Jacek Bartosiak czasem porównuje sytuację geopolityczną III RP do sytuacji Księstwa Warszawskiego. Podobnie jak to „małe państwo wielkich nadziei” było związane z systemem bezpieczeństwa wytworzonym przez napoleońską Francję tak dziś Polska zależy od polityki USA. Porównanie to może być bolesne, ale trudno odmówić tej analogii pewnej trafności. Księstwo jednak mimo sporej zależności od Paryża przeżyło swoje wielkie chwile, które dały jej nadzieje na powrót do dawnej potęgi. Pierwszą z nich była wojna z Austrią.