W czasach wolnej elekcji niejednokrotnie nie lada problemem było wskazanie odpowiedniego kandydata do korony. Aż dziwić może, że szlachta tak długo przywiązana do idei dynastii i łaknąca „Piasta” na tronie nigdy nie brała na poważnie powrotu dynastii Piastów. Nie wyginęli oni bowiem wraz z śmiercią Kazimierza Wielkiego. Na ostatnim Piaście na naszym tronie kończyła się jedynie linia kujawska. Tymczasem wciąż na Mazowszu i Śląsku panowali Piastowie – potomkowie Mieszka i Chrobrego.

Różnica jednak pomiędzy tymi dwoma regionami była diametralna. Mazowsze, choć odrębne, to znajdowało się w zależności lennej od polskich królów i w 1526 r. po śmierci księcia Janusza – ostatniego z tutejszej linii – przyłączono ten obszar do Polski. Inaczej było na Śląsku. Ziemie te nie stanowiły jednego państwa, lecz były rozdrobnione na szereg księstewek. Ponadto w odróżnieniu od Mazowsza Śląsk nie ciążył ku Polsce, lecz Czechom i znajdował się pod wpływami niemieckimi. Był to też obszar znacznie lepiej rozwinięty, a jego władcy jak żadni inni nadawali się do noszenia na swoich skroniach królewskiej korony. Dodajmy, polskiej korony.